Tegen mijn aangeboren naïviteit is in principe niks te doen, hoewel een lange carrière in de journalistiek een aardig medicijn tegen goedgelovigheid is. Niet dat ik volledig wantrouwend naar anderen bij geworden, maar ik koop niet meer zomaar een wijntje voor iemand. Nu ik ondernemer ben geworden, ben ik toch alweer meerdere keren in mijn vertrouwen in de mensheid gestonken.
Is het naïviteit, te veel vertrouwen of gewoon slecht zakendoen? Of misschien een combinatie van deze drie? In ieder geval ben ik als ondernemer in elf maanden tijd al anderhalf keer op mijn plaat gegaan vanwege goedgelovigheid.
De eerste keer was mijn eigen schuld. Vanaf het eerste contact met de persoon in kwestie was er al iets raars aan de hand. Haar eerste opmerking was namelijk dat ze vond dat ik een leuke kop heb. Nu ben ik niet onzeker over mezelf, maar ik weet echt wel dat je dat niet zegt als je mijn hoofd voor het eerst ziet. Eigenlijk had ik toen de stekker er al uit moeten trekken, maar ik besloot het een kans te geven. De eerste twee teksten bevielen haar goed. En mij eigenlijk ook. We spraken vooraf een tarief af en dat tarief was zeker niet verkeerd.
Na de eerste twee teksten kwam ze met de vraag of ik over illegale middelen wilde schrijven. Volgens de opdrachtgever waren die middelen helemaal niet illegaal, maar ging het om een grijs gebied. Die discussie ben ik niet aangegaan, omdat ik meteen aangaf geen trek te hebben in dit soort praktijken. Dit viel niet zo lekker. Ineens waren de eerdere teksten niet meer goed en kreeg ik hier ook niet meer voor betaald. Na enig aandringen besloot ik het er maar bij te laten. Het ging om een klein bedrag en het zou alleen maar een hoop tijd kosten en ergernis veroorzaken om die factuur betaald te krijgen. Een wijze les, zou je denken.
Nu gaat het om een veel groter bedrag. Deze teksten, over volledig legale praktijken, zijn afgerond en na de eerste feedback ter goedkeuring opgestuurd. En nu is het al een dikke week stil. Dat kan, misschien door een onverwachte vakantie of coronabesmetting, maar het verontrust me een beetje. Ondanks dat de afloop van dit halve geval nog niet bekend is, heb ik me voorgenomen om bij grote opdrachten met gedeeltelijke betalingen vooraf te gaan werken. Ik vind het leuk om te schrijven, maar twintig uur voor niks werken, is geen fijne gedachte. Ook al kan het nog goedkomen.
Door Martijn Katsman
Wil je dagelijks nieuwe opdrachten ontvangen in jouw branche? Meld je dan hier gratis aan.